تعریف خودشناسی

تعریف خودشناسی در فلسفه، «خودشناسی» معمولاً به شناخت حالات ذهنی خود اشاره دارد.

-یعنی به آنچه که شخص احساس می‌کند یا می‌اندیشد، یا به چه چیزی اعتقاد دارد یا می‌خواهد.

حداقل از زمان دکارت، اکثر فیلسوفان بر این باور بودند که خودشناسی به طور قابل توجهی با دانش ما از جهان خارج متفاوت است.

اما توافق اندکی در مورد آنچه دقیقاً خودشناسی را از دانش در قلمروهای دیگر متمایز می کند وجود دارد.

تا حدی به دلیل این اختلاف نظر، فیلسوفان گزارش های رقیب در مورد چگونگی دستیابی ما به خودشناسی و وضعیت معرفتی آن را تأیید کرده اند.

این گزارش‌ها پیامدهای مهمی برای طیف وسیعی از مسائل در معرفت‌شناسی، فلسفه ذهن و روان‌شناسی اخلاقی دارند. این مدخل بر آگاهی از حالات ذهنی خود تمرکز دارد.

یک موضوع جداگانه که گاهی اوقات به عنوان “خودشناسی” از آن یاد می شود، دانش در مورد یک خود پایدار است.

به این موضوع در ضمیمه ای پرداخته شده است:شناخت خود

وجه تمایز خودشناسی

ویژگی خودشناسی در مقایسه با دانش در سایر حوزه ها چیست؟ تصور می‌شود که خودشناسی به یک یا چند مورد از روش‌های زیر با سایر انواع دانش متفاوت است.

خودشناسی (گاهی اوقات) با استفاده از روش منحصراً شخص اول به دست می آید.

ظرفیت ما برای خودشناسی نشان دهنده عاملیت شناختی ماست.

اظهارات فرد در مورد حالات ذهنی خود دارای اعتبار یا فرض خاصی از حقیقت است.

امنیت معرفتی

قوی ترین ادعای معرفتی از جانب خودشناسی، عصمت و دانایی است.

شخص در مورد حالات روانی خود خطاناپذیر است اگر و تنها در صورتی که (از این پس، «اگر») نتواند باور نادرستی مبنی بر اینکه در وضعیت روانی خاصی است داشته باشد.

اگر در وضعیت ذهنی بودن برای دانستن اینکه در آن حالت قرار دارد، فرد نسبت به حالات خود دانای کل است.

(این تز دانای کل گاهی با گفتن این که حالات ذهنی خودآگاه یا خودارضایی هستند بیان می‌شود.) تعداد کمی از فیلسوفان معاصر معتقدند که ما نسبت به همه حالات ذهنی خود خطاناپذیر یا دانای کل هستیم.

در اینجا یک مثال ساده است که هم عصمت و هم دانایی را به چالش می کشد.

کیت به بینش درمانگرش در مورد روانشناسی خودش اعتماد دارد و بنابراین وقتی به او می گوید که به مادرش بی اعتماد است، او را باور می کند.

اما درمانگر اشتباه می کند – در واقع، کیت به مادرش اعتماد دارد.

از این رو، انتساب کیت به خود من به مادرم بی اعتماد است، نشان می دهد که او در مورد نگرش های خود خطاپذیر است (به اشتباه خود را به دلیل بی اعتمادی به مادرش می پندارد) و او دانای کل نیست (او نمی داند که به مادرش اعتماد دارد).

در مورد توصیف شده، اعتقاد کیت در مورد نگرش خود بر اساس شهادت شخص دیگری است.

یک تز خطاناپذیری محدودتر، حوزه مربوطه را به اسناد خود بر اساس یک روش منحصراً شخص اول – شاید درون نگری محدود می کند.

دکارت فکر می‌کرد که ما اصولاً می‌توانیم در این قلمرو محدود به عصمت دست یابیم، اما فقط با مراقبت دقیق: احساسات، عواطف و اشتها باقی می ماند.

اینها ممکن است به وضوح درک شوند، مشروط بر اینکه در قضاوت های خود در مورد آنها دقت زیادی داشته باشیم تا چیزی بیش از آنچه در ادراک ما وجود دارد را در بر نگیرد – نه بیشتر از آن چیزی که ما از آن آگاهی درونی داریم.

اما رعایت این قانون بسیار دشوار است، حداقل در مورد احساسات.

دکتر محمد خرسندی روانشناس بالینی و عضو انجمن روانشناسی آمریکا