فرافکنی در روابط بین فردی، فرآیند ذهنی است که طی آن افراد آنچه را در ذهن خود دارند به دیگران نسبت می دهند.
به عنوان مثال، افرادی که در حالت خودانتقادی هستند، آگاهانه یا ناخودآگاه ممکن است فکر کنند که دیگران نسبت به آنها انتقاد دارند.
در علم روانشناسی معاصر، فرافکنی در روابط بین فردی همچنان به معنای دیدن خود در دیگری است.
بسته به این که چه ویژگی هایی مطرح می شود و اینکه آیا آنها در خود انکار می شوند یا نه، فرافکنی می تواند مبنای همدلی گرم و نفرت سرد باشد.
در فرافکنی، آنچه درونی است، بیرونی دیده می شود. مردم نمی توانند وارد ذهن دیگران شوند. برای درک زندگی ذهنی شخص دیگری، باید تجربه خود را فرافکنی کرد.
هنگامی که شخصی آنچه را که آگاهانه در مورد خود صادق است را فرافکنی می کند و زمانی که فرافکنی “مناسب” است، شخصی که هدف فرافکنی است ممکن است احساس کند عمیقا درک شده است.
بنابراین، یک پدر حساس از حالت چهره دخترش استنباط می کند که او احساس غمگینی می کند. او می داند که وقتی خودش غمگین است، چهره اش شبیه است.
در نظریه یونگ اگر فرافکنی به جنس موافق باشد سایه نامیده می شود و اگر فرافکنی به جنس مخالف باشد عقده است.
نکته ای که در فرافکنی وجود دارد این است که اگر ما فرافکنی را به خودمان برگردانیم لایه های پنهان خود را می توانیم کشف کنیم.
فرافکنی هم جنبه های مثبت دارد و هم جنبه های منفی، که به فرد دیگری فرافکنی می کنیم. پس اگر از کسی بدمان می آید یا خوشمان به همین فرافکنی برمی گردد.
سه نوع کلی فرافکنی روانشناختی وجود دارد:
فرافکنی عصبی رایج ترین نوع فرافکنی است که در آن شخص احساسات، انگیزه ها، خواسته ها و نگرش هایی را که غیرقابل قبول می دانند نسبت می دهد.
فرافکنی تکمیلی زمانی اتفاق می افتد که یک فرد معتقد باشد که دیگران نظرات و افکار مشابهی دارند. به عنوان مثال، یک زن نگران تغییرات آب و هوایی است، اما وقتی متوجه می شود که همه احساس یکسانی ندارند، شوکه می شود.
فرافکنی تعارف زمانی اتفاق می افتد که فردی فرض کند که سایر افراد همان مهارت هایی را دارند که آنها دارند.
به عنوان مثال، یک آشپز با استعداد ممکن است فکر کند که همه باید بتوانند همان غذاهایی را که می توانند به راحتی درست کنند.
